Time flies when...
Door: Laure
Blijf op de hoogte en volg Laure
22 September 2018 | Griekenland, Athene
You're having fun, you're busy, you're exploring all new things.
Vraag me niet hoe het kan maar ik kon gewoon nauwelijks tijd vinden om een blogje te schrijven voor m'n favoriete lezers! Ik vind het zo leuk dat jullie meelezen en reageren!
Dinsdag en woensdag viel het werk een beetje tegen ten opzichte van maandag, toen het mega druk was. Het was nu echt zo rustig en we hadden weinig te doen en dus kon ik er ook niet veel over schrijven.
Op donderdag was er wel meer te doen. De kapper geeft gratis kapbeurten weg en dus kunnen onze cliënten zich laten knippen en er weer verzorgd uitzien. Afgezien van een hele rij mannen, was er ook een hele rij vrouwen. Ze kwamen voor kinderwagens.
Judith heeft haar eigen project waar ze van de giften vanuit NL kinderwagens koopt. Iedereen die het écht nodig heeft kwam op een wachtlijst te staan en nu had ze maar liefst 25 stuks gekocht! Wij mochten helpen uitdelen, dat was zó leuk. Sommigen waren zo blij en dankbaar.
Ik had tegen onze collega Morry gezegd dat als de kinderwagens binnenkwamen dat hij me mocht roepen want ik wilde heel graag helpen! Hij zei dat hij me wel zou roepen, maar in het grieks ofzo want hij kon mijn naam niet onthouden, hij noemt Lyanne en mij ''hey dutch girls!''. Hij zei dat als hij riep: ''Korichima'' dat betekende: come here! Op dat moment zat ik aan het bureau bij een andere collega en vertelde dit allemaal aan haar, waarop zij begon te lachen. Het woord betekent helemaal niet: ''come here'' maar ''my girl''. We lachen echt veel met elkaar en dat zorgt dat we snel met elkaar bonden. Het is hier net een familie, in plaats van een werk team.
Deze donderdag gebeurde er ook iets wat tranen in mijn ogen deed opwellen. Er kwam een mevrouw aan uit Nigeria. Ze had een zes weken oud zoontje op haar arm. Ze wilde geregistreerd worden en wachtte al 3 maanden op een belletje dat zij aan de beurt was (ze stond op de wachtlijst). Mevrouw vertelde dat ze in juli langs was geweest om te vragen of ze al aan de beurt was, maar dat was toen niet zo. In augustus was ze ook langs geweest maar toen was de Daycentre dicht en nu stond ze hier voor de derde keer.
Ik checkte de wachtlijst en daarop stond dat ze 2 keer gebeld was maar er was niet opgenomen. De regel is hier dan dat je wordt geskipt van de lijst en dat de volgende aan de beurt is. Er zijn namelijk 100-150 wachtenden nog. Deze mevrouw was zo verslagen. Op de een of andere manier had zij het belletje gemist, haar telefoonnummer was nog hetzelfde. Compleet verbijsterd en verslagen vertrok ze en ik snelde me naar het kantoor om daar zachtjes te huilen. Ik vroeg me af wat voor toekomst deze kinderen van deze mevrouw tegemoet zouden gaan. Anderzijds is de regel wel begrijpelijk. We kunnen niet oneindig mensen terug blijven bellen. Als er wordt teruggebeld komen mensen nog wel in aanmerking maar deze mevrouw was nu al weken geleden terug gebeld. Ze is op een nieuwe wachtlijst gezet maar kleine kans dat zij nu nog terug gebeld gaat worden. We hebben haar geadviseerd het te proberen bij een andere organisatie die zich inzetten voor moeders met kinderen.
Dit soort situaties zijn echt megalastig en heel misschien voor jou, aan de andere kant van het computerscherm heel erg lastig te bevatten. Hoe we het kunnen maken dat mensen dan geen kans meer maken. Ik vind het zelf ook moeilijk!! Maar als 10 mensen 5x terug gebeld worden en niet opnemen, moet je dus 50 keer terug bellen en dat is onbegonnen werk. Het enige dat ik nu nog kan doen is bidden voor die mevrouw en wie weet jij wel met mij.
Ondertussen is het weekend ook al weer half om. Gisteren heb ik een schitterende zonsondergang gefotografeerd en heb ik een stelletje die op een rots zat gevraagd of zij een mini fotoshoot wilde doen. Ze waren enthousiast en ik ben zo blij dat ik mijn passie ook hier kan doorzetten.
Ik zal nogmaals proberen foto's te uploaden maar dit lukt niet altijd.
Heel veel liefs en bedankt voor jullie tijd om weer mee te lezen.
Liefs Lautje
Vraag me niet hoe het kan maar ik kon gewoon nauwelijks tijd vinden om een blogje te schrijven voor m'n favoriete lezers! Ik vind het zo leuk dat jullie meelezen en reageren!
Dinsdag en woensdag viel het werk een beetje tegen ten opzichte van maandag, toen het mega druk was. Het was nu echt zo rustig en we hadden weinig te doen en dus kon ik er ook niet veel over schrijven.
Op donderdag was er wel meer te doen. De kapper geeft gratis kapbeurten weg en dus kunnen onze cliënten zich laten knippen en er weer verzorgd uitzien. Afgezien van een hele rij mannen, was er ook een hele rij vrouwen. Ze kwamen voor kinderwagens.
Judith heeft haar eigen project waar ze van de giften vanuit NL kinderwagens koopt. Iedereen die het écht nodig heeft kwam op een wachtlijst te staan en nu had ze maar liefst 25 stuks gekocht! Wij mochten helpen uitdelen, dat was zó leuk. Sommigen waren zo blij en dankbaar.
Ik had tegen onze collega Morry gezegd dat als de kinderwagens binnenkwamen dat hij me mocht roepen want ik wilde heel graag helpen! Hij zei dat hij me wel zou roepen, maar in het grieks ofzo want hij kon mijn naam niet onthouden, hij noemt Lyanne en mij ''hey dutch girls!''. Hij zei dat als hij riep: ''Korichima'' dat betekende: come here! Op dat moment zat ik aan het bureau bij een andere collega en vertelde dit allemaal aan haar, waarop zij begon te lachen. Het woord betekent helemaal niet: ''come here'' maar ''my girl''. We lachen echt veel met elkaar en dat zorgt dat we snel met elkaar bonden. Het is hier net een familie, in plaats van een werk team.
Deze donderdag gebeurde er ook iets wat tranen in mijn ogen deed opwellen. Er kwam een mevrouw aan uit Nigeria. Ze had een zes weken oud zoontje op haar arm. Ze wilde geregistreerd worden en wachtte al 3 maanden op een belletje dat zij aan de beurt was (ze stond op de wachtlijst). Mevrouw vertelde dat ze in juli langs was geweest om te vragen of ze al aan de beurt was, maar dat was toen niet zo. In augustus was ze ook langs geweest maar toen was de Daycentre dicht en nu stond ze hier voor de derde keer.
Ik checkte de wachtlijst en daarop stond dat ze 2 keer gebeld was maar er was niet opgenomen. De regel is hier dan dat je wordt geskipt van de lijst en dat de volgende aan de beurt is. Er zijn namelijk 100-150 wachtenden nog. Deze mevrouw was zo verslagen. Op de een of andere manier had zij het belletje gemist, haar telefoonnummer was nog hetzelfde. Compleet verbijsterd en verslagen vertrok ze en ik snelde me naar het kantoor om daar zachtjes te huilen. Ik vroeg me af wat voor toekomst deze kinderen van deze mevrouw tegemoet zouden gaan. Anderzijds is de regel wel begrijpelijk. We kunnen niet oneindig mensen terug blijven bellen. Als er wordt teruggebeld komen mensen nog wel in aanmerking maar deze mevrouw was nu al weken geleden terug gebeld. Ze is op een nieuwe wachtlijst gezet maar kleine kans dat zij nu nog terug gebeld gaat worden. We hebben haar geadviseerd het te proberen bij een andere organisatie die zich inzetten voor moeders met kinderen.
Dit soort situaties zijn echt megalastig en heel misschien voor jou, aan de andere kant van het computerscherm heel erg lastig te bevatten. Hoe we het kunnen maken dat mensen dan geen kans meer maken. Ik vind het zelf ook moeilijk!! Maar als 10 mensen 5x terug gebeld worden en niet opnemen, moet je dus 50 keer terug bellen en dat is onbegonnen werk. Het enige dat ik nu nog kan doen is bidden voor die mevrouw en wie weet jij wel met mij.
Ondertussen is het weekend ook al weer half om. Gisteren heb ik een schitterende zonsondergang gefotografeerd en heb ik een stelletje die op een rots zat gevraagd of zij een mini fotoshoot wilde doen. Ze waren enthousiast en ik ben zo blij dat ik mijn passie ook hier kan doorzetten.
Ik zal nogmaals proberen foto's te uploaden maar dit lukt niet altijd.
Heel veel liefs en bedankt voor jullie tijd om weer mee te lezen.
Liefs Lautje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
