When reality hits you in the face

Pff, ik weet niet eens waar ik moet beginnen vandaag...

Wat begon als een 'gewone dag' een dag zoals elke andere kreeg een rare draai. Eerlijk gezegd had ik moeite met opstaan en überhaupt met opstarten vandaag. We begonnen met het registreren van mensen en digitaliseren van de files. Tot ik op een gegeven moment een file had afgerond en klaar was voor de volgende. Ray, onze captain kwam binnen rennen en vroeg wie er op dat moment niets te doen had. Dat was ik en kwam achter haar aan naar haar kantoor. Deze ochtend was er een vrouw in grote paniek bij ons naar binnen gekomen. Ik kon niet horen of ze woorden sprak, of vooral moest huilen en gilde. Ray had haar onder haar vleugels genomen en vroeg mij om met haar bankpas zo snel mogelijk soep en thee te halen voor haar. Ik deed wat me gevraagd werd. Makkelijkste taak op de wereld zou je denken, maar wanneer je opzoek bent naar soep, verkoopt niemand het.

Ik appte Ray en vroeg of ik anders een broodje mee moest nemen. Dat kon niet, deze vrouw mocht alleen vloeibare dingen hebben aangezien zij vanmorgen overstuur binnen kwam, doordat iemand haar had gewurgd. Ik liet de soep zitten en haalde alleen de thee.

Ik rende met mijn thee terug naar de daycentre, maar voordat ik daar aan kon komen hoorde ik geschreeuw op de straat. Ik keek om en zag daar een vrouw, haar gezicht voor de helft bebloed en een dikke snee op haar slaap/wang. Ze gilde, het klonk heel hysterisch. Iedereen op straat stond naar haar te kijken. Toen ze wilde 'ontsnappen'/weg wilde rennen (ik weet niet waarvan) renden 5 agenten achter haar aan. Na het appje van Ray over de situatie van de vrouw voor wie ik thee haalde, sloeg dit tweede incident hard in en voelde ik tranen opwellen achter mijn ogen. Nog steeds onderweg naar de daycentre.

De arme vrouw van ergens midden 30 schatte ik haar, zat op de grond en kon niet op eigen benen staan en bleef huilen en jammeren. Ik hielp haar met 2 anderen omhoog en we zette haar op de bank. De blauwe plekken op haar keel en rug waren al zichtbaar. Hoogstwaarschijnlijk waren haar ribben ook nog gebroken.
Ze was high van de drugs en kon nauwelijks rusten. Ze had nog zoveel adrenaline in zich, in combinatie met de drugs, waardoor ze wel wilde slapen maar dit niet lukte. Al zittend viel ze in slaap en werd om de 5 minuten wakker en dan schrok ze. Ik zat aan haar zijde, samen met mijn andere lieve collega. We bleven haar zeggen dat we er voor haar waren en dat ze rustig kon slapen.

Op een gegeven moment werd ze wakker en was ze alert. Ze zong een terplekke bedacht liedje over 'Lori' voor mij en zei dat ik zulke mooie ogen had. Op een gegeven moment hield het niet op en bleef ze zeggen dat ze mij mooi vond en kwam ze zo dichtbij dat Ray ertussen kwam en zei dat ik beter terug kon gaan naar het kantoor. Ray is met haar in de taxi gestapt om haar naar huis te brengen. Van het ziekenhuis of politie wil ze niets weten. De politie is hier in Griekenland corrupt en vaak komen dit soort slachtoffers zelf in de problemen als ze aangifte doen.

Die middag heb ik nog met Ray gesproken via de telefoon over vandaag. Ze bedankte mij voor mijn hulp, die voor mij zo vanzelfsprekend was. Het was geen moeite. Ook kon ik haar trouwens bij aankomst bij de daycentre al vertellen over wat ik op straat zag en wat dit met mij deed. Ik kreeg een super dikke knuffel en ze deelde in mijn emotie. De stad is verlamd als het gaat om dit soort situaties. Mensen kijken maar doen niets.
De realiteit sloeg hard in mijn gezicht en deed zeer aan mijn hart. Door dit van mij af te schrijven in deze blog lukt het wel om het los te laten en kan ik jullie ervan verzekeren dat het goed met mij gaat! Geen zorgen.

Even twijfelde ik of ik de details van dit gebeuren zou opschrijven, maar het is de realiteit. Dit gebeurt in Griekenland, in onze wereld. Hierbij wil ik jullie laten weten dat ik mij veel bewuster ben gaan worden van de problematiek met vluchtelingen, verslaafden, dak- en thuislozen en hoop ik d.m.v. deze blog jullie ook bewust te maken.

Geef elkaar een dikke knuffel, deel een compliment uit, lach eens naar een vreemde, wens elkaar een fijne dag, steek een hart onder de riem. Het kost je niets en het levert je zoveel op.

Veel liefs uit Griekenland